Zaterdag 12 april moesten we thuis spelen tegen Koudekerk F1. De wedstrijd uit hadden we verdiend gewonnen (en hebben er toen nog even bij gezegd dat we thuis nog beter spelen).

Dit kon dus een mooie zaterdag worden voor de neutrale toeschouwers en de trouwe supporters. Na de hele vereniging te hebben afgezocht naar onze eigen oranjehemden, kwamen we er nog net op tijd achter dat we vandaag in het blauw speelden...

Er was iets mis gegaan met de wastas (de waspoeder was op, de strijkbout was kapot, of zoiets). Enfin, de wedstrijd kon beginnen, maar dan heb je wel een scheidsrechter nodig.

Die zocht in alle consternatie naar een A-4 papier, want hij dacht op een notitieblokje kan ik natuurlijk nooit al die doelpunten kwijt...

Dus op deze heerlijke zonnige zaterdagmorgen kon om 10.30 uur de wedstrijd eindelijk beginnen.

En ja hoor, onze jongens hadden er zin in. Er werd weer met veel inzet en plezier gevoetbald. En weldra kwamen de eerste kansen. Na een prachtige aangenomen bal van Pieter op zijn gespierde borst, nam Yoran in een keer de bal uit de lucht en 'bam', zo in het dak van het doel, GOAL!

Yazz heeft een paar keer op de keeper geschoten, maar helaas wou de bal er niet in. Tot opeens Daan een voorzet van rechts geeft. Die was zo mooi dat een tegenspeler dacht, ik maak hem zelf maar, want dat kan weleens de enige zijn voor ons deze ochtend.

Met deze heerlijke voorsprong waren wij even vergeten dat een paar jongens van de tegenpartij ook nog wel met een balletje overweg konden.

Na een uitval van Koudekerk, werd de snelste speler van hen in stelling gebracht. Onze jongens dachten volgens mij, 'zet het HEK maar open'. Toen was het dus 2-1.

Eerst maar even rusten (het was voor sommige jongens vrijdagavond toch iets te laat geworden).

Na de rust ging het hard met de doelpunten. Pieter maakte al snel de 3-1. Mischa de 4-1 en toen Daan de 5-1. Koudekerk gaf het op. Dit 8-tal is gewoon een paar maten te groot.

Nadat Yoran nog even de genadeklap geeft (6-1) wordt Jesse nog even naar voren gedirigeerd. Noë en Sven kunnen het samen wel aan.

Het mocht niet lukken. Eerst een harde vrije trap die de keeper nog net met zijn vingers kan aanraken, nog een paar doelpogingen, toen was het tijd om af te fluiten.

Sven dook als een tijger op zijn gemak alle 9 penalty's eruit en toen werd er weer afscheid genomen van Koudekerk.

Na het één en ander te hebben uitgewisseld qua kleding in de kleedkamer, kunnen we weer met een opgeheven hoofd vooruit kijken naar de wedstrijden van volgende week (toernooi VVC).

Jongens van de F1 en leiders, we hebben weer genoten!

Een trotse vader