Wim was één van de trouwste supporters van Nieuwkoop 1. Zo niet de trouwste. Hij was er altijd. Weer of geen weer. Ook bij uitwedstrijden was hij er. Meestal stond hij op zijn eigen plekje, ergens tussen het doel en de cornervlag. Na de rust wisselde hij, net als het elftal, van kant, want het had Wim’s voorkeur Nieuwkoop ‘naar zich toe’ te zien voetballen. Zwijgzaam sloeg hij het spel gade, maar had altijd zijn eigen oordeel. Vaak was dat kritisch. Wim was niet snel tevreden en had er een broertje aan dood als de spelers in zijn ogen onvoldoende hadden gegeven. En passant was hij bij uitwedstrijden representant van de club en verving ontelbare keren de ‘officiële’ bestuursleden die om wat voor een reden verstek moesten laten gaan. Hij moet met dit optreden tientallen uurtjes in bestuurskamers van tegenstanders hebben vertoefd en was daar ‘het gezicht’ van SV Nieuwkoop.
Wim behoorde tot een generatie bestuurders en vrijwilligers aan wie onze club veel te danken heeft. De duizenden uren vrijwilligerswerk die deze mensen in SV Nieuwkoop hebben geïnvesteerd is vandaag de dag nauwelijks te bevatten. Wim nam daarvan een fors portie voor zijn rekening en werd daarvoor benoemd tot erelid. Tientallen jaren was hij als bestuurslid verantwoordelijk voor het onderhoud van ons clubhuis, maar droeg ook op andere vlakken zijn steentje bij. Begin jaren 70 van de vorige eeuw was hij bijvoorbeeld uitvoerder bij de bouw van de, door vrijwilligers eigenhandig opgebouwde, kantine en kleedkamers. Een prestatie van formaat waaraan Wim een forse steen bijdroeg.
Eind 2005 ging het gebouw, waarmee Wim dus een speciale band had, letterlijk in vlammen op. Maar het was niet zijn aard om bij de pakken neer te zitten, want wederom voorzag hij de bouwcommissie en de vrijwilligers die meehielpen bij de herbouw van handige tips en nuttig advies. Na ruim een jaar hard werken stond er weer een accommodatie waarmee SV Nieuwkoop tot op de dag van vandaag lof oogst van de honderden bezoekers die wekelijks gebruik maken van dit prachtige clubhuis.
Tot zo lang het mogelijk was, kwam hij trouw helpen de kantine en kleedkamers schoonmaken en kleine karweitjes verrichten. Het optuigen van de kerstboom in de kantine was een klus die graag aan Wim werd overgelaten. Na afloop werd er dan, onder het genot van een drankje, over het wel een wee van onze club gesproken. Maar vooral over de verrichtingen van het eerste. En als die niet rooskleurig waren, stak Wim zijn mening daarover niet onder stoelen of banken.
SV Nieuwkoop verliest in Wim niet alleen een erelid, maar een man die daadwerkelijk invulling gaf aan onze slogan ‘meer samen = samen meer’. Voor hem was dat geen loze kreet, maar een vanzelfsprekendheid. Sommigen beweren dan ook dat er geen rood, maar oranje bloed door zijn aderen stroomde.
De supporters, vrijwilligers en leden van SV Nieuwkoop wensen de familie en andere nabestaanden heel veel sterkte in deze verdrietige tijd. Ze kunnen trots zijn op Wim die zo veel voor onze prachtige club heeft betekend.
Aanstaande zaterdag wordt voorafgaand aan de wedstrijd van het eerste tegen SV Gouda een minuut stilte gehouden ter nagedachtenis aan Wim.
De rouwkaart vindt u hier.
Wim van der Starre staat achteraan derde van rechts op deze foto van het bestuur in 1975.
