De gezondheid van Teun ging de laatste jaren al achteruit. Hij kon zich nog uitsluitend met zijn rollator verplaatsen. De laatste weken van zijn leven werd hij verpleegd door de Hospicegroep Alphen aan den Rijn/Nieuwkoop.
Vele, vooral oudere, leden van SV Nieuwkoop zullen zich Teun herinneren. Vrijwel alle thuiswedstrijden van het 1e elftal sloeg hij, meestal stilzwijgend, gade. Na afloop nam hij op zijn vaste stekkie aan de bar een paar biertjes en keek met zijn maatjes terug op de wedstrijd.
Dat is echter niet de reden geweest om hem tot lid van verdienste te benoemen. Die eer viel hem namelijk te beurt vanwege zijn jarenlange inzet als vrijwilliger. Teun behoorde tot de types die je niet hoorde, maar wel altijd bezig zag. Meerdere keren in de week was hij met zijn maatjes van Groen & Velden te vinden op De Dulen. Om schoon te maken, de buitenboel op orde te houden en natuurlijk om de krijtlijnen te trekken. Hij moet in zijn leven duizenden kilometers hebben getrokken. Onvoorstelbaar!
Erik Langeree: “Teun Simmerman kende ik als een man van weinig woorden. Mijn vroegste herinneringen zijn van het voetbalveld op de Achterweg. Ook toen al liep Teun licht kromgebogen stoïcijns achter het karretje om voor dag en dauw de kalklijnen op het veld te trekken. In de jaren negentig ben ik bij Teun op bezoek geweest in zijn woning aan de Vijverhof. Een interview voor het clubblad Duultrappen. Gelukkig bleek Teun toen niet kort van stof en hebben we ruim een uur over vroegere tijden kunnen praten. Over zijn voetbalkwaliteiten die hem helaas nimmer verder dan Nieuwkoop 2 brachten. Over de gezelligheid in de boerderij aan de Achterweg en hoe mooi hij het vond zijn ‘eigen bedrijfje’ binnen SV Nieuwkoop te hebben. Hij verzaakte dan ook nooit. Mooie herinneringen aan een man die er altijd was.”
Ad van Lente vertelt over Teun: “Hij kwam altijd op de fiets. Natuurlijk is hij bekend van het lijnentrekken, maar herstelde ook de speelschade op het veld met een riek. Tot zo lang als het kon, kwam hij met zijn looprekje bij de club.” Ad heeft veel mooie en goede herinneringen aan Teun: “Zo’n 12 jaar geleden ging het lijnen trekken steeds moeizamer. Met name om ze recht te krijgen. Als bestuurslid was ik verantwoordelijk voor Groen & Velden en met lood in mijn schoenen ging ik naar de Vijverhof om te vertellen dat we niet meer zo tevreden waren en er over nadachten om binnen de club iets anders te gaan doen. Na wat onverstaanbaar gemompel stond ik binnen een minuut weer buiten. Toen bleef hij jammer genoeg een paar weken weg. Toen ben ik nog maar een keertje bij hem langs gegaan om hem over te halen weer bij de groenploeg aan te sluiten. Over het trekken van lijnen hebben wij het nooit meer gehad.”
Harry Akerboom kan ook mooie verhalen over Teun opdissen: “In de jaren zeventig trainden we af en toe op de landijsbaan. Vanaf die tijd ken ik Teun. Ik zat in het 2e en wij speelden een oefenpotje tegen de veteranen. Ik kwam Teun regelmatig tegen in het veld, maar ik kwam hem eigenlijk nooit voorbij. Teun raakte altijd van alles en soms de bal. Als iemand ‘zijn’ kalkwagen gebruikt had en volgens hem niet goed had achtergelaten ging hij volledig uit zijn dak. Teun werkte vanaf zijn schooltijd als ballenbakker bij Bots en heeft daar 25 jaar gewerkt. Later kwam hij bij Gebr. Bodegraven terecht. Daar werkte hij tot zijn pensioen.”
Als we een rondje maken langs de mensen die Teun goed hebben gekend en jarenlang met hem hebben gewerkt, komen de volgende kenmerken en karaktertrekken langs. Loyaal, introvert, clubliefde, doorgaan tot het klaar is, samen een biertje drinken, groepsmens, kauwde als hij aan het werk was op sinaasappelschil, onverstaanbare antwoorden (zeker als de vraag hem niet zinde), vaste plek bij Café Aartman aan de bar, ook op zaterdag met zijn maatjes bij de club om aan de bar een biertje te doen, als de bitterballen rondgingen dan verhief Teun het tot een kunst om die zo heet (en zo veel mogelijk) te eten, was niet te beroerd om zelf een rondje te geven.
Teun voetbalde graag en stopte pas toen het echt niet meer ging. Hij ging er vol voor en beheerste de schaar tot in perfectie. Dat wil zeggen dat hij er met gestrekt been in ging en daarmee vol door zwaaide ook als hij de bal niet raakte. Hij dwong daarmee veel ontzag af bij de tegenstander. Soms zwaaide hij zijn been wel eens door tot een meter hoog en daarmee is hij in feite de grondlegger van het zogenaamde 'Van Gaaltje'.
Met de aankoop van de nieuwe kalk kar had hij in het begin de grootste moeite. Die is helemaal niet nodig, mompelde hij. En hij kon behoorlijk kritisch zijn op anderen. Als er gemaaid werd was het volgens Teun nog helemaal niet nodig. Als het kunstgrasveld geveegd werd, was dat ook nog helemaal niet nodig. Maar hij wist wel alle uitslagen van de buurtverenigingen. Dat dan weer wel!
SV Nieuwkoop verliest in Teun niet alleen een markante en kleurrijke vrijwilliger, maar ook een lid van verdienste waarop de club jarenlang kon rekenen en aan wie we allemaal veel te danken hebben.
Bedankt Teun… kind van onze club. Een club die in wezen een beetje jouw kindje was.
De leden, supporters en het bestuur van SV Nieuwkoop wensen de nabestaanden van Teun veel sterkte in deze droevige tijd.
