In ieder geval niet met ‘n boodschappenlijstje naar de plaatselijke supermarkt: “Annelies, mijn vrouw, is daar een kei in en dat wil ik graag aan haar overlaten. In die richting heb ik dus geen enkele ambitie,” knipoogt hij olijk.
Op zondag 9 juni 2013 maakt een attente fotograaf tijdens de verloren beslissingswedstrijd om promotie naar de 1e klas tegen TOGB dit snapshot van duovoorzitter Adri Balvert. Het beeld spreekt voor zich. Wat gaat er door zijn hoofd? “Alles is verloren? Gelukkig blijven we in de 2e klas? Of wat staat er morgen op het boodschappenlijstje van Annelies?”
Donderdag 27 november neemt Adri Balvert tijdens de algemene ledenvergadering afscheid als duovoorzitter. De koek is op. ‘Gedwongen’, want statutair mag hij zichzelf niet meer herkiesbaar stellen.
Adri is een mensen-mens. Een doener, ondernemer en regelneef. Hij is twaalf jaar bestuurslid. Donderdag valt het doek. Adri kent iedereen en iedereen kent Adri. Als elfjarige pupil komt hij de vereniging binnen wandelen. Als voetballer is hij geen een hoogvlieger. Maar wel als clubman.
Hoewel hij geen enkele bestuurlijke ervaring heeft, hapt hij in 2002 toe als hem wordt gevraagd mede leiding aan de club te geven. Het toenmalige bestuur is vrijwel collectief opgestapt. Een nieuwe generatie bestuurders, waaronder Sjaak Weststrate en Jan Ackermans, geeft SV Nieuwkoop een ander gezicht. De vereniging krijgt een eigentijdse structuur en mentaliteit. Iemand die ‘met zijn sleutelbos rammelt’, krijgt het dringende verzoek om die vooral in te leveren en met vrijwilligerswerk voor de club te stoppen. Er komen commissies met vertegenwoordigers in het bestuur. Dat stelt aan elke commissie een budget beschikbaar. Het is voortaan hun eigen verantwoordelijkheid om dat te beheren. Vergaderen over ‘de kleur van de bezemsteel’ is er niet meer bij.
Aanvankelijk heeft Adri geen specifieke functie. Hij houdt zich vooral bezig met het opnieuw leven inblazen van de businessclub (sponsors) (BC) en de vriendenclub van SV Nieuwkoop (VC). Dat doet hij samen met Teun de Pater en Jan Ackermans. Het wordt een succes. Vervolgens komt de commissie Groen & Velden, en het bijbehorende budget, ook op zijn bordje. Zes jaar later volgt een voor de hand liggende stap. Adri volgt de aftredende Sjaak Weststrate op als duovoorzitter.
“Van een gestructureerd sponsorplan zoals we dat nu kennen was geen sprake,” zegt Adri. “Adverteerders in het clubblad en wat reclameborden langs het veld, daar hield het mee op. De businessclub is nu een netwerk van bedrijven die, in meer of mindere mate, de vereniging sponsort en daar een tegenprestatie voor ontvangt. De club van 100 was op sterven na dood. Maar na onze inspanningen stonden er meer dan 140 namen van leden op het bord van de Vrienden van SV Nieuwkoop. Met de bijdragen van de BC en de VC hebben we in het algemeen belang van de club mooie dingen gedaan die anders niet haalbaar waren. Denk aan de verlichting rond het hoofdveld.“
Na de verwoestende brand in oktober 2005 raakt alles in een stroomversnelling. De terneergeslagen stemming slaat in enkele dagen om in nieuw elan. “De herbouw en de opening van de nieuwe accommodatie zijn hoogtepunten voor me. Ongelooflijk wat we toen met z’n allen in krap een jaar hebben gepresteerd. Hoe de Nieuwkoopse gemeenschap reageerde op onze droevige situatie van dat moment ervaar ik nog steeds als hartverwarmend.”
Maar er zijn meer hoogtepunten en het lijkt moeilijk kiezen voor Adri. “Uit sportief oogpunt was de promotie naar de 1e klas heel apart. Uniek voor een club als SV Nieuwkoop. Weliswaar duurde het verblijf op dat niveau slechts ‘n jaartje, toch ben ik er trots op. En het kampioenschap in de 3e klas, twee jaar daarvoor, was natuurlijk ook helemaal top!”
Andere ingrijpende veranderingen in de laatste jaren maken hem ook gelukkig. Het instellen van een raad van commissarissen bijvoorbeeld. “Heerlijk om met doorgewinterde verenigingsmensen als Harry, Sjaak en Marcel te sparren, te spiegelen en kritisch de boel te bekijken. Ik ervaar dat helemaal niet als toezicht, maar als inspiratie om het nòg beter te doen. Die gasten hebben zoveel organisatorische-, financiële- en bestuurlijke kennis en ervaring in huis. Je zou wel gek wezen als je daarvan niet profiteert.”
Een andere drastische stap is het oprichten van de stichting StiBuNi die de gemeentelijke voetbalvelden exploiteert en beheert. “Een enorme inspanning om dat samen met de andere zes Nieuwkoopse voetbalverenigingen van de grond te tillen. Maar ook stimulerend en leerzaam om dat met de andere besturen te realiseren. Het heeft veel moeite gekost. Maar ik ben trots op het resultaat. Ik beschouw dat als een bestuurlijk hoogtepunt.”
Minder vrolijke momenten zijn er ook. Logisch dat, als je twaalf jaar aan het roer staat, er om je heen mensen wegvallen. “Altijd heel pijnlijk en droevig om dat mee te maken. Vooral als het om clubiconen als Jan van de Bosch, Leen van der Voorn en Jan Kwakkenbos gaat. Mensen die aan de wieg van de club hebben gestaan en SV Nieuwkoop groot hebben gemaakt. Ook het overlijden van Jan Vijfhuizen, die zo plotseling en veel te vroeg wegviel, heeft me aangegrepen. Vooral omdat hij op dat moment nog midden in het verenigingsleven stond.”
Andere markante successen zijn de aanleg van het kunstgrasveld en de verlichting. Plus het aanstellen van gediplomeerde trainers bij de jeugd, zodat het jeugdvoetbal op een hoger plan komt. “Dat succes is natuurlijk niet alleen aan mij te danken. Beslist niet. Veel andere vrijwilligers hebben meer dan hun steentje bijgedragen. Maar het geeft veel voldoening als je van al dat gezamenlijke werk het resultaat ziet. We hadden destijds een aantal doelstellingen geformuleerd. Het 1e structureel op minimaal 2e klas niveau te brengen, het 2e daarop aan te laten sluiten en de standaard jeugdelftallen op 1e klas niveau te laten voetballen. Daar zitten we nu dicht tegenaan. De overstap van ons prestatievoetbal van zondag naar zaterdag heeft wat dat aangaat ‘roet in het eten gegooid’. Maar ik verwacht dat dit tijdelijk is en dat SV Nieuwkoop snel weer voetbalt op het niveau waar de club thuishoort.”
Het antwoord op de vraag waar hij de motivatie vandaan haalt om zoveel tijd en energie in de club te steken is even tekenend als ontwapenend: “Als je als voetballer bepaalde kwaliteiten ontbeert, kun je heel veel compenseren door je 100% in te zetten. Die inzet kon ik ook als vrijwilliger en bestuurder opbrengen. Want wat je ook doet als vrijwilliger, het is nooit vrijblijvend. Zo simpel is het. Maar ik heb wel momenten gehad dat ik dacht pfffff… Opstappen is echter nooit in me opgekomen. De mooie momenten en het plezier lieten de weegschaal altijd naar de positieve kant doorslaan. Het is allemaal erg leerzaam voor me geweest. In mijn eenmansbedrijf bepaal ik namelijk zelf wat er gebeurt. Neem beslissingen hooguit na overleg met Annelies. In een vereniging werkt het anders. Er is voortdurend overleg en er zijn meer meningen. Je moet er samen uitkomen en het samen doen. Je wordt soms gedwongen diplomatiek met mensen om te gaan. De medaille heeft altijd twee kanten. Ik heb geleerd eerst goed te luisteren en pas daarna een oordeel te vellen. Ik heb dus een schat aan bestuurlijke ervaring opgedaan. Klinkt gek, maar als persoon heeft dat me verrijkt.”
Adri ziet de toekomst van de vereniging met vertrouwen tegemoet. Er is een solide basis en er zitten capabele mensen in het bestuur: “Ik vind dat je jezelf niet al te serieus moet nemen en daar bedoel ik mee dat SV Nieuwkoop gewoon doordraait. Ook als ik niet meer in het bestuur zit. Advies van een voormalige voorzitter hebben ze echt niet nodig. Maar ik zie wel een aantal punten die serieus de aandacht verdienen. Het vrijwilligerswerk bijvoorbeeld. Het is allemaal anders dan vroeger. Vrijwilligers die al hun vrije tijd in de club steken, dat komt bijna niet meer voor. Nu hebben mensen ook andere zaken aan hun hoofd die net zo belangrijk zijn. Ze moeten keuzes maken. De intentie om vrijwilligerswerk te doen is er heus wel, maar er zijn meer mensen nodig die hun schouders er onder zetten. Daar moeten we met zijn allen bewust van worden en vervolgens efficiënt het vrijwilligerswerk verdelen. Ook financieel zal het er niet makkelijker op worden. De landelijke overheid legt steeds meer taken neer bij de lokale overheid. De gemeente moet daarom mogelijk andere overwegingen maken en uiteindelijk de kosten op burgers afwentelen. Het is maar de vraag of de gemaakte afspraken over het onderhoud van de velden tot in lengte van jaren blijft zoals die nu is. Ook de ontwikkeling van de kantineomzet is een lastig verhaal. We doen nu al ons stinkende best om dat op peil te houden, maar misschien moet daarvoor de komende jaren nog meer gebeuren.”
De stap naar prestatief voetbal op zaterdag ziet Adri als een kans. “Het loopt nog niet helemaal gesmeerd en er moet nog veel gebeuren, maar er ontstaat zichtbaar meer saamhorigheid. We groeien naar één clubgevoel. Daar ben ik positief over.”
Een leven zonder SV Nieuwkoop is dat mogelijk? “Ik vrees van niet,” glimlacht hij “ik blijf actief voor de businessclub en de vriendenclub. Van de zomer klim ik weer monter op de maaimachine en wat mij betreft blijf ik tijdens de kerstloterij aan het Rad van Avontuur draaien. Sommige dingen ga ik misschien missen. Je bent als duovoorzitter overal bij betrokken en je zit als een spin in het web dat SV Nieuwkoop heet. Aan de telefoon zal het dus wel wat rustiger worden. Het intensieve contact met Richard de Way ga ik zeker missen. De frequente telefoongesprekken, meestal op dinsdag en vrijdag, waren altijd intensief en constructief. Maar ook ontspannen en eerlijk. En er was altijd wel iets waar we samen om konden lachen.”
En zit er een terugkeer als actief voetballer in? “Hoezo?” grijnslacht de scheidende voorzitter. “Eerlijk gezegd vind ik trainen veel leuker en natuurlijk de gezelligheid na afloop aan de bar. Maar als de mannen van zondag 1 een beroep op me doen, wil ik dat voor een enkele wedstrijd wel overwegen. Overigens zal dat waarschijnlijk niet gebeuren op grond van mijn voetbalkwaliteiten, maar meer op het feit dat ze een mannetje te kort komen.”
Zelfkennis is een mooie eigenschap.
Kees Andriessen
